Rozdział 9 (cz.2)

Notka pod rozdziałem. Proszę, przeczytajcie ją.

 

Jeśli przeczytałeś/aś, proszę skomentuj! :)

 

- Oni otaczali auto atakując nas, więc Justin się zdenerwował, a Ja byłam zestresowana więc zaczęłam płakać. Przekręcili historię, żeby to wyglądało na winę Justina! Nienawidzę ich! Nienawidzę tego cholernego nacisku! – wykrzyczałam.

- Woah, woah, Jenny, uspokój się, będzie dobrze – powiedziała. – Wychodzisz dzisiaj z Justinem, po prostu zachowujcie się jak kochająca para i dajcie im do zrozumienia, że on nic nie zrobił.

- Wiem, ale nie nienawidzę kiedy o mnie mówią. Zwłaszcza po czymś, co wcale nie było ważne – powiedziałam rozdrażniona.

- To ucichnie, tylko nie dawaj im historii do gadania – wzruszyła ramionami kiedy wjechała do miasta.

- Po prostu się źle czuję za Justina, że musi się z tym wszystkim spotykać przeze mnie – oparłam głowę na łokciu.

- Hej, jestem pewna, że dobrze wiedział na co się pisze, kiedy cię zapraszał, Jen.

- Wiem, ale teraz wygląda na złego chłopaka, przez chronienie mnie.

- Jak już mówiłam: to ucichnie – zaparkowała.

- Lepiej, żebyś miała rację – powiedziałam.

- Kiedy nie mam? – prychnęła.

Poszłyśmy wzdłuż deptaku i ku mojemu zaskoczeniu – nie byłyśmy napastowane. Kilka ludzi patrzyło, ale myślę, że oni wszyscy próbują zachować się dobrze.

- Chodźmy tu i kupmy Ci strój na wieczór – Danielle chwyciła mnie za rękę i pociągnęła w stronę Urban Outfitters. – Nie mogę uwierzyć, że dziś spotkasz Maca Millera, jestem taka zazdrosna, Ty szczęśliwa suko.

- Będziesz mogła go spotkać, jeśli będę z nim pracować – powiedziałam przeglądając wieszaki z ubraniami.

- Stara, będę twoją suką do końca twojego życia – wytrzeszczyła oczy.

- Mam na myśli… kryłaś mnie ostatniej nocy – wzruszyłam ramionami.

Danielle wrzasnęła i rzuciła się na mnie.

- Kocham Cię bardzo, bardzo mocno.

 Zaśmiałam się i oddałam uścisk.

- Też Cię kocham, naprawdę podziwiam to, co zrobiłaś dla mnie wczoraj.

- Nigdy mi się nie odpłacisz – mrugnęła do mnie przez odejściem, żeby wziąć jakieś ubrania.

Mój telefon zawibrował w kieszeni, więc go wyciągnęłam, żeby zobaczyć, że dzwoni Justin.

- Halo?

- Hej – usłyszałam jego zachrypnięty głos po drugiej stronie.

- Co tam? – zapytałam chwytając kilka bluzek i szortów.

 - Tylko sprawdzam plany na wieczór, chcesz, żebym przyjechał po Ciebie około 17?

- Nie, co powiesz na to, żebym Ja przyjechała po Ciebie, patrząc na to, że będziesz pił? – zapytałam, sprawiając, że się zaśmiał.

- Dobry pomysł

Wywracając oczami, powiedziałam:

- Bądź gotowy na 17.

- Ubierzesz coś seksownego? - zapytał uwodzicielskim głosem.

- Aktualnie jestem w sklepie po ubrania.

- Oh, powodzenia – powiedział.

- Dzięki, będę go potrzebować – rozejrzałam się dookoła bez nadziei.

- Hej, Dev?

- Tak? – zapytałam.

- Naprawdę przepraszam, za wczoraj – powiedział delikatnym głosem, lekko mnie łamiąc.

- Nie przepraszaj, to ucichnie – odpowiedziałam.

Był cicho przez kilka sekund, przed powiedzeniem:

- Wiem, po prostu mi przykro.

- Okej – kiwnęłam głową, wiedząc, że mnie nie zobaczy. – Dziękuję.

- Pozwolę Ci kontynuować twoje małe zakupy – zachichotał.

- Dobrze, do zobaczenie wieczorem – powiedziałam.

- Kocham Cię, kochanie – wychrypiał seksownym głosem, sprawiając, że prawie umarłam.

- Też Cię kocham – uśmiechnęłam się. Nigdy mi się to nie znudzi. Rozłączył się, więc wróciłam do zakupów.

Danielle podbiegła do mnie z kilkoma ciuchami i powiedziała: 

- Idź przymierzyć te.

Ubierając czarne, skórzane spodnie, białą koszulkę bez rękawów kończącą się poniżej pępka i obcasy, wyszłam, żeby dowiedzieć się co sądzi o tym Dan.

Jej usta otworzyły się, więc przygryzłam wargę i zapytałam:

- Co o tym sądzisz?

- To jest to.

 ♥♥♥

Tak jak obiecałam - druga część jest szybko.

Chciałabym wam coś powiedzieć.

Zawsze mnie denerwowały i dziwiły osoby, które prosiły się o komentarze. Wydawało mi się, że jak mają - dajmy te - 20 komentarzy, to jest ich wiele i powinny się cieszyć. Z czasem (kiedy ja mam bloga) całkowicie je zrozumiałam. "Tłumacze" (lub "pisarze") starają się, by rozdziały były jak najszybciej, by było jak najmniej błędów, poświęcają dużo czasu... a czytelnicy nie doceniają ich pracy. Co z tego, że widzę, że rozdział wyświetliło 300 osób, jak mam 15 komentarzy, z czego 1/2 nic mi nie mówi. Nie wiem, co jest źle, co mam zmienić. Nie proszę się o komentarze i nie każę nikomu słodzić, jakie to jest super i ekstra. Liczę po prostu na szczerą opinię. Jeśli Cię się szczerze podoba, to okej - jeśli nie, to napisz co, to postaram się to zmienić.

Xoxo,

Aga